Hij zag mijn buik groeien, dag in, dag uit. Negen maand lang zat hij er met zijn neus bovenop en zag de zware tol die de zwangerschap van mijn lichaam eiste.
En zoals van elke goeie partner verwacht wordt: hij was bij de bevalling! En dan niet enkel zijn aanwezigheid! Hij was er echt voor me, hij hield mijn hand vast, streelde mijn rug tijdens de weeën en coachte me doorheen de bevalling. Hij zag hoe zwaar een bevalling is en wat een wonder het is om een baby geboren te zien worden. Ik voelde me zo enorm gesterkt door hem. En nu nog steeds! Al toont mijn lichaam nog steeds behoorlijk wat schade van de zwangerschap, hij draagt mij en mijn lichaam nu op handen. Misschien wordt het eens tijd dat ik mijn lichaam, inclusief striemen en flubberbuikje, ook wat liefdevoller leer omarmen! Het heeft ten slotte ons prachtige zoontje op de wereld gezet.#2 Mijn twee mannen
Ik herinner het me nog alsof het gisteren was, mijn grote, stoere, sexy man met dat ieniemienie mensje op zijn arm… Nowah die liefdevol sabbelde aan de neus van zijn papa… Te veel mooie, kleine momenten om op te noemen. En al is dat ieniemienie mensje zo klein niet meer, loopt mijn hart nog steeds over van liefde bij de aanblik van die twee samen 😍. Ik vertelde jullie al dat ik na de bevalling eorm ziek was en dat Niels meteen zijn rol als vader met glans neerzette. Hij wiegde ons zoontje en gaf ontelbaar veel lieve kusjes op zijn kruin. De trots droop (en druipt nog steeds) er vanaf! Ook nu Nowah al wat groter is blijft hij een toppapa! Hij trekt gekke bekken, maakt hem aan het schaterlachen en kruipt het ganse huis rond op handen en knieën omdat Nowah nog maar eens “paardje” wil spelen. Geen enkele moeite is hem teveel om ons zoontje gelukkig te zien. Hij is oprecht de leukste papa die ik voor onze kleine man kon wensen.
#3 Hij vind mij de beste mama ooit
Mijn vriend ziet meer van mij dan wie dan ook. Hij ziet niet enkel de vrolijke, grappige instagrammomenten, maar ook de oververmoeide mama die net een uur met een ziek kind op de arm heeft rondgelopen… De mama met spuug en snot op haar kleren… de mama met ontbrekende plukjes haar omdat zoontjelief wederom iets te uitbundig aan mijn haar heeft getrokken… De mama die vaak twijfelt aan zichzelf! Net als elke moeder heb ik twijfels. Doe ik het wel goed? Ben ik wel goed genoeg voor ons zoontje? Ben ik te streng? Of net niet streng genoeg? Moet ik meer dit of minder dat? En al zijn er geen woorden die die twijfel volledig zullen wegnemen, toch doet het zo enorm deugt wanneer je bevestiging krijgt voor je harde werk. Niels blijft herhalen dat hij mij de beste mama ooit vind! Dat ik het goed doe en dat hij trots op me is. En telkens hij me zo bewierookt, verdwijnen mijn twijfels. Dan geloof ik hem en weet ik weer: wij kunnen dit, samen!
#4 Niet bang van een vuile luier
*Niet voor gevoelige lezers, of lezers die net aan het eten zijn 😅*
Nog voor de baby geboren is heb je al de meest verschrikkelijke luier-taferelen in gedachten. En toegegeven, die eerste luiers zijn daarmee vergeleken echt een lachertje. De eerste dagen krijg je nog te maken met schattige meconiumkakjes, die netjes tussen de lijntjes van de pamper blijven… Maar dat verandert al snel! Eerst in gele, spuiterige drek (geloof me, kip-kerrie zal nooit meer hetzelfde zijn) en zodra de kleine begint aan die eerste groentenpapjes komt de ommekeer naar “echte” mensenkak. Je kan soms haast niet geloven dat dit door zo’n klein hummeltje kan worden geproduceerd! En toch draait Niels er zijn hand niet voor om om een dergelijke ravage vakkundig op te ruimen. Als een echte pro weet hij ons zoontje uit zijn vuile romper te wurmen en zijn handjes in bedwang te houden, zodat onze muren niet van een bruin (of oranje, of groen) kleurtje worden voorzien. Daarbovenop is hij ook een meesterlijk multitasker die ons zoontje kan entertainen terwijl hij Nowah’s billetjes van een laagje Bepanthol voorziet. En zo kan onze kleine vriend er weer tegenaan… Tot de volgende vuile luier althans. Het klinkt misschien gek, maar als ik hem zo zie opgaan in zijn rol als vader, dan smelt ik!
#5 Hij wil dit nog een keer met mij meemaken
Zelf nu hij weet hoe ik ben tijdens de zwangerschap (hello hormones!), zelf nu hij weet hoe anders onze relatie is geworden en zelf nu hij weet hoe zwaar en vermoeiend die eerste maanden (lees jaren) zijn. Zelf dan wil hij samen graag een tweede kindje. Tenslotte hebben we het eerste jaar overleefd. We weten hoeveel liefde zo’n kleintje in ons leven brengt, en we hebben nog voldoende liefde over om met nog een kindje te delen. Ik wil dat ook! Maar misschien toch nog heel even wachten. Al moet ik toegeven dat het idee van mijn man, op de zetel samen met onze zoon EN nog een kleintje op de arm, ervoor zorgt dat mijn hormonen toch weer een beetje beginnen op te spelen.
Boogers and cuddles 