Borstvoeding, hoe ik een langvoeder werd

Al vanaf de meest prille fase van je zwangerschap word je ermee rond de oren geslagen… De vraag of je borstvoeding zal gaan geven. Er heerst zo’n grote controverse rond, en iedereen lijkt hier wel een mening over te hebben. Ik besloot om borstvoeding een kans te geven, en wonder boven wonder werkt borstvoeding voor mij en Nowah. Ik ben daar heel dankbaar voor, maar het blijft soms een hele opgave! Het lijkt allemaal zo simpel en vanzelfsprekend. Eerlijk toegegeven? Ik vind het prachtig, maar hemeltje, wat is het soms ook superzwaar!

Ik zal jullie wel eens in detail Nowah’s geboorteverhaal vertellen, maar even kort samengevat: ik was na de bevalling erg ziek! Met meer dan 40 graden koorts trachtte ik mijn rol als kersverse moeder zo goed mogelijk neer te zetten! Mijn kleine hummeltje hapte meteen stevig aan, alsof hij nooit iets anders had gedaan! Wat een opluchting. Want pijnlijke borsten en tepelkloven and what not kon ik er eventjes niet bijhebben. Helaas was de vreugde rond de goedlopende borstvoeding maar van korte duur!

Door de hoge koorts bleef in mijn lichaam onvoldoende vocht over om om te zetten in melk voor mijn kleine wondertje! Met andere woorden: de bron was droog… Kurkdroog! Uren trek- en knijpwerk leverden hoogstens een paar druppeltjes melk op. Ik was in paniek! Hoe moest ik mijn kind nu voeden? Ik had die borstvoeding zodanig in mijn hoofd gestoken dat ik er op dat moment niet bij stilstond dat er ook zoiets als kunstvoeding bestond 😅. Ik kon dus niet anders dan overstappen op plan B, want mijn zoontje moest toch eten?

Om de borstvoeding terug op gang te krijgen moest ik kolven, kolven en nog eens kolven! Het ene moment voelde borstvoeding geven zo mooi, puur en natuurlijk… Het andere moment voelde ik mij ineens “Berta27”. Temperatuur nemen, zoontje aanleggen aan de borst, om vervolgens mijn “uiers” in de plastic cupjes van mijn melkmachine te proppen.

Ik had mezelf op voorhand voorgenomen om zes maand borstvoeding te geven, of het toch op zijn minst te proberen! Het kwam toen nooit in me op dat een bovenstaand scenario zou kunnen plaatsvinden! In mijn doemscenario’s viel het enkel voor dat mijn baby de borst zou weigeren en dat de borstvoeding daarom niet zou lukken! Dat de borstvoeding in gedrang zou komen door mijn eigen toedoen was dan ook een erg bittere pil om te slikken. Maar gelukkig was het veranderen van melkleverancier maar tijdelijk!

Die eerste dag dat we met Nowah naar huis mochten gaan, kregen we bezoek van mijn lactatiekundige. Ik ben haar nog steeds zo dankbaar dat ze me toen de moed heeft ingepraat om de borstvoeding nog een kans te geven en even alles op alles te zetten! En jawel hoor! Nowah hapte toe! Speenverwarring ? Yeah right 😅

Nu, het ging zeker niet vanzelf, het was echt hard werk! Maar vanaf dat moment heb ik besloten om het aan te kijken. Ik zou net zolang doorgaan met borstvoeding geven tot het voor ons niet meer werkte, of totdat een van ons tweetjes het niet meer zag zitten. Nowah kwam goed aan en groeide goed, tijd dus om over te schakelen naar voeden op verzoek. Hier geen apps, geen alarmpjes en dus ook geen vaste voedingstijden. Heerlijk!

Twee weken borstvoeding werden al snel drie maanden, en drie maanden werden er al snel zes! En omdat mijn kleine meneertje flesweigeraar is, zal Nowah binnenkort al anderhalf jaar aan de borst drinken en ben ik dus een langvoeder! Wie had dat ooit gedacht? Het is inmiddels al een immens traject geweest, en ja, ik heb me al een aantal keer afgevraagd of ik er wel goed aan gedaan heb om die borstvoeding terug op te voeren. Nu geraak ik er namelijk niet meer vanaf. Mijn borst blijft voor mijn zoontje de beste manier om zijn melkje te drinken en om zijn troost te vinden. Ook als hij wat ziekjes is, is er niets zo comfortabel als bij mama aan de borst. En zelf vind ik het erg dubbel: enerzijds kan ik nog zo genieten van dat moeder-zoon momentje, maar anderzijds is het voor mij nu wel mooi geweest… Nuja, al een paar maand als ik eerlijk ben.

Maar even serieus nu, of het nu geheel uit vrije wil is of niet, ik ben een langvoeder. Volgens de world health organisation heb ik nog maar zes maand te gaan om aan hun “aan te raden” termijn van twee jaar borstvoeding te komen. Maar waarom wordt dit dan niet meer zo sociaal aanvaard als het voeden van een newborn? Terwijl er bij aanvang nog net niet gejuicht werd en er nog net geen spandoeken werden bovengehaald toen ik borstvoeding gaf, komen nu enkel nog verwonderde blikken boven. Wanneer ik Nowah nu voed in het openbaar, zie ik gelijk de blikken van de mensen rondom me veranderen. Soms voel ik hun ogen echt branden. Die blik vol ongeloof en veroordeling… Wat leven we toch in een uitdagende maatschappij!

Al had ik de borstvoeding graag al tot een minimum gebracht, of zelfs al volledig afgeschaft… Ik blijf mijn zoontje voeden! Ook in het openbaar, zo lang het voor ons goed voelt en Nowah hier behoefte aan blijft hebben. Eender wie hier aanstoot aan neemt moet maar de andere kant opkijken. Ik weiger mij te schamen voor iets die zo mooi is!

En even voor de duidelijkheid: flesvoedende mama’s out there, ook voor jullie heb ik bergen respect! Want ook jullie voeden jullie kleine baby met alle liefde die je in je hebt! En jullie willen ook het beste voor jullie kindje en jezelf! Dus laat je niets wijsmaken and feed on 🤘