Met wat schaamrood op de kaken moet ik het toegeven: ik ben “haar”. Ik ben de mama die haar kind aan de borst in slaap liet vallen, de moeder die ontelbare rondjes rond de tafel liep totdat haar baby sliep, de mama die haar baby uren aan een stuk heeft gewiegd, zo lang dat zelfs een doorwinterde piraat er zeeziek van zou worden! Ik ben “haar”… De mama die de strijd meer dan eens heeft opgegeven, om dan uiteindelijk in slaap te vallen met de baby naast haar in bed. Als je op Google opzoekt “wat te doen met een baby die niet wil slapen”, dan lees je het overal: Doe absoluut NIETS van de dingen die ik deed. En toch deed ik het, stuk voor stuk, meerdere keren… Want wat voor kwaad kon het nu aanrichten? Wel, laat me je vertellen waarom ik dit allemaal beter niet had gedaan.
Ik zit nu namelijk met een peuter die van slapen een spelletje heeft gemaakt. Zie het als een soort lotterij: verliep de dag en het avondritueel zoals het zou moeten? Jackpot! Proficiat, uw baby slaapt vannacht een nachtje door, in zijn eigen bedje! Liep de dag een ietsiepietsie anders? Kreeg je kleine spruit iets meer indrukken te verwerken dan normaal? Helaas! U heeft niet gewonnen… Volgende keer meer geluk! Als straf krijg je vannacht een peuter die om de tien minuten wakker wordt of zelfs überhaupt terug wil gaan slapen.
Hij is het resultaat van mijn falende ouderschap op slaapgebied. En dat is dan ook steeds mijn mantra wanneer ik voor de zoveelste keer die avond plaatsneem op de stoel in de babykamer, met mijn zoontje op de arm, terwijl ik voor de miljoenste keer “slaap kindje slaap” zit te zingen. Terwijl hij op de arm terug in slaap valt, valt er van de excorsist-baby, die meteen uit bed wou worden getilt, niets meer te bespeuren. Een zelfvoldane glimlach krult op zijn lipjes… Yes! Het is me weer gelukt.
Het ergste is, dat ik perfect weet hoe dit gedrag ontstaan is. Alle kersverse ouders rondom me zagen er zo ontzettend moe uit, afgepeigerd door de gebroken nachten! Het angstzweet brak me uit bij die gedachte… Want nu mijn kleine kereltje nog veilig in de buik zat, kon ik nog semi doorslapen! Ik begon aan wat opzoekwerk en kwam bij “droomvoedingen” uit! Wow! Zalig! Dit ga ik ook proberen 😊.
En zalig was het ook! Ik moest amper nachtrust inleveren. Baby op de arm, ontblote borst, donsdeken niet hoger dan zijn middel, en slapen maar ! Had mijn kleine wondertje een hongertje? Dan stond mijn selfservice-station volledig voor hem geëtaleerd en kon hij zijn gangetje gaan. Ik moest enkel eens wakker worden om van kant te draaien, zalig toch? Hoezo moe? Hoezo gebroken nachten? Niet voor deze mama! Had ik toen maar geweten dat ik in een later stadium die gebroken nachten in de hand heb gewerkt.
Er komt nu eenmaal een moment waarop je de privacy in de ouderlijke slaapkamer terug wil, en je je kindje wil laten kennismaken met zijn eigen bedje! Toegegeven… Ik was zwak… En moe! En gaf het op na het zoveelste gevecht om Nowah in zijn eigen bedje te laten slapen. Ik kon het oneindige geschreeuw niet aan, en zowel mijn slaap als die van mijn zoontje leken me toen belangrijker dan het consequent zijn en volhouden van de zoveelste slaaptechniek.
Na maar liefst 12 maanden met mijn uberschattige, extra bedgenootje kwam de verlossing! We verhuisden! En mijn vriend en ikzelf hadden ons voorgenomen om er samen met de verhuis gelijk korte metten mee te maken. Ons zoontje moest en zou in zijn eigen kamer leren slapen! Standvastiger dan ooit te voren introduceerden we het nieuwe avondritueel: eten, nog wat knuffelen en spelen, badje, pyjama aan, een flesje tijdens tiktak, dan naar boven en nog een verhaaltje voorlezen met de rest van zijn flesje, liedje zingen en hop! In bed! En het leek meteen te werken!
Als een volleerde ninja probeerde ik mijn weg uit te kamer te banen. Alles om mijn kleine hummeltje niet wakker te maken! Ik wist mijzelf geruisloos langs de krakende vloerdelen te manoeuvreren. En dat ging een tijdje goed, een paar maand zelf. Maar van de ene op de andere dag veranderde dit weer 😕. Bij het minste briesje, kraakje of zelf de minste ademhaling, schrok hij al wakker.
Ik heb inmiddels iedere mogelijk slaaptechniek doorgenomen: artikels over de invloed van de bevalling, verlatingsangst, de deur dicht doen, de deur net op een kier open laten, nachtlampje aan, nachtlampje uit, zorgen voor een extra volle maag, iets vroeger naar bed, iets later naar bed, tot zelfs het gehuil (lees gekrijs!) negeren tot het vanzelf wel overgaat… Het zijn een voor een goedbedoelde adviezen, maar geen enkele lijkt bij onze baby te werken. Ons zoontje raakt zo overstuur dat hij soms zelf zou vergeten adem te halen. Ik vind het echt vreselijk als hij zo tekeer gaat, en wil ook geen monster creëren. Na terug volle avonden naast het bedje van Nowah te hebben gezeten, na ontelbare verhaaltjes en nachtelijke wandelingen in zijn kamertje, was ik er wel klaar mee… mijn moederhart brak … En het liedje begon weer van voorafaan.
Het zal deze ruggegraatloze mama ooit wel lukken hoor! Ik zal ooit echt wel de juiste routine vinden en de kracht om door te zetten. Voorlopig hou ik mij recht aan de gedachte dat er echt geen enkele 18jarige kerel nog bij zijn mama en papa in bed slaapt… Dus dat er ooit echt wel een einde aan komt! Tot dan moet ik het nog maar even stellen met een kleiner plaatsje in mijn bed en de ganse nacht geworstel met de extra ledematen die soms woest rond zich kunnen slaan. Maar 1 ding is zeker: ooit slaapt Nowah helemaal alleen, en man… Wat zal mijn bed plots heerlijk ruim zijn 😍
Boogers and cuddles 